EPISTÁXIS s.n. Hemoragie nazală; rinoragie. [Cf. fr. épistaxis < gr. epi – pe, staxis – scurgere]. substantiv neutruepistaxis
!epistáxis (-pis-ta-/-pi-sta-) s. n. substantiv neutruepistaxis
EPISTÁXIS s. n. Hemoragie nazală. – Din fr. épistaxis. substantiv neutruepistaxis
epistaxis substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | epistaxis | epistaxisul |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | epistaxis | epistaxisului |
plural | — | — |