EPISILOGÍSM s.n. Silogism dintr-un polisilogism care are ca una din premise concluzia silogismului anterior (prosilogism). [Pl. -me, -muri. / cf. épisyllogisme < gr. epi – deasupra, syllogismos – silogism]. substantiv neutruepisilogism
EPISILOGÍSM s. n. silogism dintr-un polisilogism care are ca premisă concluzia silogismului anterior (prosilogism). (< fr. épisyllogisme) substantiv neutruepisilogism
episilogísm s. n., pl. episilogísme substantiv neutruepisilogism
EPISILOGÍSM, episilogisme, s. n. Silogism dintr-o serie de silogisme, care are ca premisă concluzia silogismului anterior. – Din fr. épisyllogisme. substantiv neutruepisilogism
episilogism substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | episilogism | episilogismul |
plural | episilogismuri | episilogismele | |
genitiv-dativ | singular | episilogism | episilogismului |
plural | episilogisme | episilogismurilor |