EPIRÓT, -Ă adj., s. m. f. (locuitor) din Epir. ◊ (s. n.) dialect grec antic. (< fr. épirote) adjectivepirot
epirot adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | epirot | epirotul | epirotă | epirota |
plural | epiroți | epiroții | epirote | epirotele | |
genitiv-dativ | singular | epirot | epirotului | epirote | epirotei |
plural | epiroți | epiroților | epirote | epirotelor |