ENCÓMIU s.n. v. encomion. substantiv neutruencomiu
encómiu (-ii), s. n. – Elogiu, laudă. – Var. (înv.) engomion, engomie. Gr. ἐνϰώμιον. Sec. XVIII (Gáldi 179). – Der. encomiastic, adj. substantiv neutruencomiu
encomiu substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | encomiu | encomiul |
plural | encomii | encomiile | |
genitiv-dativ | singular | encomiu | encomiului |
plural | encomii | encomiilor |