emiclíc (emiclícuri), s. n. – Rație, porție. Tc. yemekli (Șeineanu, III, 51). Sec. XVIII, înv. substantiv neutruemiclic
emiclic substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | emiclic | emiclicul |
plural | emiclicuri | emiclicurile | |
genitiv-dativ | singular | emiclic | emiclicului |
plural | emiclicuri | emiclicurilor |