dizghín n., pl. urĭ (turc. dizgin, dizgun, frîŭ, dizgini čekmek, a trage frîu). Vechĭ. Lovitură de frîŭ saŭ de pintenĭ. Săritură de cal. A-ĭ de un dizghin caluluĭ, a-l face să zburde. – Greșit dezghin și încă și (Al. și Sadov.) dezbin. substantiv neutrudizghin
dizghin substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | dizghin | dizghinul |
plural | dizghinuri | dizghinurile | |
genitiv-dativ | singular | dizghin | dizghinului |
plural | dizghinuri | dizghinurilor |