DISTINCTÍV, -Ă adj. Care distinge. ♦ Deosebitor, caracteristic. [< fr. distinctif]. adjectivdistinctiv
* distinctív, -ă adj. (d. disting; fr. distinctif). Care servește la distincțiune: semn distinctiv. adjectivdistinctiv
distinctív (-tinc-tiv) adj. m., pl. distinctívi; f. distinctívă, pl. distinctíve adjectivdistinctiv
distinctiv a. ce servă a distinge: semn distinctiv. adjectivdistinctiv
DISTINCTÍV, -Ă, distinctivi, -e, adj. Care caracterizează un lucru în mod exclusiv; prin care un lucru se distinge, diferă de altul; care servește pentru recunoaștere; caracteristic. – Din fr. distinctif. adjectivdistinctiv
DISTINCTÍV, -Ă, distinctivi, -e, adj. Care caracterizează un lucru în chip exclusiv, prin care un lucru se distinge, se deosebește, diferă de altul; care servește pentru recunoaștere; caracteristic. Note distinctive. adjectivdistinctiv
distinctiv adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | distinctiv | distinctivul | distinctivă | distinctiva |
plural | distinctivi | distinctivii | distinctive | distinctivele | |
genitiv-dativ | singular | distinctiv | distinctivului | distinctive | distinctivei |
plural | distinctivi | distinctivilor | distinctive | distinctivelor |