DEBAVURATÓR s.n. Unealtă folosită la debavurare. [< debavura + -tor]. substantiv neutrudebavurator
DEBAVURATÓR s. n. unealtă folosită la debavurare. (< debavura + -tor) substantiv neutrudebavurator
debavurator substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | debavurator | debavuratorul |
plural | debavuratori | debavuratorii | |
genitiv-dativ | singular | debavurator | debavuratorului |
plural | debavuratori | debavuratorilor |
debavurator substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | debavurator | debavuratorul |
plural | debavuratori | debavuratorii | |
genitiv-dativ | singular | debavurator | debavuratorului |
plural | debavuratori | debavuratorilor |