cumplicĭúne f. (d. cumplit). Vechĭ. Grozăvie, strășnicie. Cruzime. substantiv feminincumplicĭune
cumpliciune substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | cumpliciune | cumpliciunea |
plural | cumpliciuni | cumpliciunile | |
genitiv-dativ | singular | cumpliciuni | cumpliciunii |
plural | cumpliciuni | cumpliciunilor |