CUCURIGÁ, pers. 3 cucurígă, vb. I. Intranz. (Rar; despre cocoși) A scoate sunete caracteristice speciei. [Var.: cucurigí vb. IV] – Din cucurigu. substantiv feminincucuriga
CUCURIGÁ, pers. 3 cucurígă, vb. I. Intranz. (Rar; despre cocoși) A scoate sunete caracteristice speciei. [Var.: cucurigí vb. IV] – Din cucurigu. verbcucuriga
cucurigá (a ~) (rar) vb., ind. prez. 3 cucurígă verbcucuriga
CUCURIGÁ, pers. 3 cucurígă, vb. I. Intranz. (Rar; despre cocoși) A scoate sunete caracteristice speciei. [Var.: cucurigí vb. IV] – Din cucurigu. verbcucuriga
cucurigare | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | cucurigare | cucurigarea |
plural | cucurigări | cucurigările | |
genitiv-dativ | singular | cucurigări | cucurigării |
plural | cucurigări | cucurigărilor |