CÚBITUS s. n. Os lung care, împreună cu radiusul, formează scheletul antebrațului. – Din fr., lat. cubitus. substantiv neutrucubitus
CÚBITUS s.n. Osul cel mai mare al antebrațului. ♦ Cot; ulnă. [< lat., fr. cubitus]. substantiv neutrucubitus
CÚBITUS s. n. os lung, partea internă a antebrațului; ulnă. (< fr., lat. cubitus) substantiv neutrucubitus
*cúbitus n. Anat. Numele latin al cotuluĭ, osul cel maĭ gros din cele doŭă ale antebrațuluĭ. V. cot. substantiv neutrucubitus
cúbitus s. n., art. cúbitusul substantiv neutrucubitus
CÚBITUS s. n. Os lung care, împreună cu radiusul, formează scheletul antebrațului. – Din fr., lat. cubitus. substantiv neutrucubitus
CÚBITUS s. n. (Anat.) Osul principal al antebrațului, de la cot pînă la încheietura mîinii. substantiv neutrucubitus
cubitus substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | cubitus | cubitusul |
plural | cubitusuri | cubitusurile | |
genitiv-dativ | singular | cubitus | cubitusului |
plural | cubitusuri | cubitusurilor |