CONVICȚIÚNE s.f. (Rar) Convingere. [Pl. -ni, var. convicție s.f. / cf. lat. convictio, fr. conviction]. substantiv femininconvicțiune
CONVICȚIÚNE s. f. (livr.) convingere. (< fr. conviction, lat. convictio) substantiv femininconvicțiune
*convicțiúne f. (lat. convíctio, -ónis. V. conving, victorie). Convingere. – Și -ícție. substantiv femininconvicțiune
convicțiúne (rar) (-ți-u-) s. f., g.-d. art. convicțiúnii; pl. convicțiúni substantiv femininconvicțiune
convicțiune f. 1. credință sigură despre adevărul unui fapt; 2. dovadă neîndoioasă despre un lucru. substantiv femininconvicțiune
CONVICȚIÚNE, convicțiuni, s. f. (Rar) Convingere. [Pr.: -ți-u-, – Var.: convícție s. f.] – Din fr. conviction, lat. convictio, -onis. substantiv femininconvicțiune
CONVICȚIÚNE, convicțiuni, s. f. (Învechit) Convingere. Sîntem mulțumiți... prin convicțiunea ce avem că aducem un serviciu poeticii romîne. MACEDONSKI, O. IV 53. – Variantă: convícție (KOGĂLNICEANU, S. 194, RUSSO S.63) s. f. substantiv femininconvicțiune
convicțiune | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | convicțiune | convicțiunea |
plural | convicțiuni | convicțiunile | |
genitiv-dativ | singular | convicțiuni | convicțiunii |
plural | convicțiuni | convicțiunilor |