CONSUETUDINÁR, -Ă adj. Nescris, dar consacrat prin uz, prin datină; cutumiar. [Cf. lat. consuetudinarius, fr. consuétudinaire]. adjectivconsuetudinar
CONSUETUDINÁR, -Ă adj. nescris, dar consacrat prin uz, prin datină; cutumiar. (< lat. consuetudinarius, fr. consuétudinaire) adjectivconsuetudinar
*consuetudinár, -ă adj. (lat. consuetudinarius, d. consuetúdo, -údinis, obiceĭ). Obișnuit, abitual. Dreptu consuetudinar, obiceĭu pămîntuluĭ. V. obiceĭ. adjectivconsuetudinar
consuetudinár (livr.) (-su-e-) adj. m., pl. consuetudinári; f. consuetudináră, pl. consuetudináre adjectivconsuetudinar
CONSUETUDINÁR, -Ă, consuetudinari, -e, adj. (Livr.) Nescris, dar consacrat prin uz, prin datină; cutumiar. [Pr.: -su-e-] – Din consuetudine. adjectivconsuetudinar
consuetudinar adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | consuetudinar | consuetudinarul | consuetudinară | consuetudinara |
plural | consuetudinari | consuetudinarii | consuetudinare | consuetudinarele | |
genitiv-dativ | singular | consuetudinar | consuetudinarului | consuetudinare | consuetudinarei |
plural | consuetudinari | consuetudinarilor | consuetudinare | consuetudinarelor |