COMPLETITÚDINE s. f. (Log.) Proprietate a unui sistem ipotetic-deductiv în care orice propoziție supusă regulilor de deducție poate fi demonstrată. – Cf. fr. complétude. substantiv feminincompletitudine
COMPLETITÚDINE s.f. (Log.) Proprietate a unui sistem ipotetic-deductiv în care orice propoziție supusă regulilor de deducție poate să fie demonstrată. [< complet + -itudine, după fr. complétude]. substantiv feminincompletitudine
COMPLETITÚDINE s. f. (log.) proprietate a unui sistem ipotetic-deductiv în care orice propoziție supusă regulilor de deducție poate fi demonstrată. (după fr. complétude) substantiv feminincompletitudine
COMPLETITÚDINE s. f. (Log.) Proprietate a unui sistem ipotetic-deductiv în care orice propoziție supusă regulilor de deducție poate fi demonstrată. – Cf. fr. complétude. substantiv feminincompletitudine
completitudine substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | completitudine | completitudinea |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | completitudini | completitudinii |
plural | — | — |