ciumete, ciumeți s. m. 2. v. ciumeg. 2. persoană necomunicativă. substantiv masculinciumete
ciumete substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ciumete | ciumetele |
plural | ciumeți | ciumeții | |
genitiv-dativ | singular | ciumete | ciumetelui |
plural | ciumeți | ciumeților |