ciócnet s. n., pl. ciócnete substantiv neutruciocnet
CIÓCNET, ciocnete, s. n. Zgomot produs de lovirea a două obiecte tari. – Ciocni + suf. -et. substantiv neutruciocnet
CIÓCNET, ciocnete, s. n. Zgomotul produs de ciocnirea a două obiecte tari; ciocnitură. Cîntau lăutarii căutînd să acopere mitraliera cleștelui pe grătar, ciocnetul ulcelelor și vorba tot mai încălzită a oamenilor. PAS, Z. I 171. substantiv neutruciocnet
ciocnet substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ciocnet | ciocnetul |
plural | ciocnete | ciocnetele | |
genitiv-dativ | singular | ciocnet | ciocnetului |
plural | ciocnete | ciocnetelor |