ceŭ m. Trans. Ceh, Bohem. substantiv neutruceŭ
Ceu, s.n. – Cehu Silvaniei: „Mă duc jendarii-n Ceu” (Bilțiu 1996: 385; Băița de sub Codru). – Din ceh, cĕch, cf. sl. cĕhŭ. substantiv neutruceu
ceu substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ceu | ceul |
plural | ceuri | ceurile | |
genitiv-dativ | singular | ceu | ceului |
plural | ceuri | ceurilor |