CANONICÁT s.n. Demnitatea de canonic. [Cf. fr. canonicat, germ. Kanonikat]. substantiv neutrucanonicat
CANONICÁT s. n. demnitatea de canonic. (<fr. canonicat, germ. Kanonikat) substantiv neutrucanonicat
*canonicát n., pl. e (lat. canonicatus). Altă dată, beneficiu unuĭ canonic. Azĭ, demnitatea saŭ oficiu de canonic. substantiv neutrucanonicat
canonicát s. n. substantiv neutrucanonicat
canonicat n. demnitatea canonicului. substantiv neutrucanonicat
CANONICÁT s. n. Demnitatea de canonic1. – Din fr. canonicat, germ. Kanonikat. substantiv neutrucanonicat
canonicat substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | canonicat | canonicatul |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | canonicat | canonicatului |
plural | — | — |