BORNÍT s.m. Sulfură naturală de cupru și fier. [< fr. bornite]. substantiv neutrubornit
bornít s. n. substantiv neutrubornit
bornit substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | bornit | bornitul |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | bornit | bornitului |
plural | — | — |