bonc1 (pop.) adj. m., pl. bonci; boáncă, pl. boánce adjectivbonc
BONC interj. v. bonca. adjectivbonc
bonc adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | bonc | boncul | boancă | boanca |
plural | bonci | boncii | boance | boancele | |
genitiv-dativ | singular | bonc | boncului | boance | boancei |
plural | bonci | boncilor | boance | boancelor |