AUTOSALVÁ vb. I. refl. A se salva singur. [Et. incertă]. verbautosalva
AUTOSALVÁ vb. refl. a se salva singur. (< auto1- + salva) verbautosalva
autosalva verb | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)autosalva | autosalvare | autosalvat | autosalvând | singular | plural | ||
autosalvând | autosalvați | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | autosalvez | (să)autosalvez | autosalvam | autosalvai | autosalvasem | |
a II-a (tu) | autosalvezi | (să)autosalvezi | autosalvai | autosalvași | autosalvaseși | ||
a III-a (el, ea) | autosalvează | (să)autosalvai | autosalva | autosalvă | autosalvase | ||
plural | I (noi) | autosalvăm | (să)autosalvăm | autosalvam | autosalvarăm | autosalvaserăm | |
a II-a (voi) | autosalvați | (să)autosalvați | autosalvați | autosalvarăți | autosalvaserăți | ||
a III-a (ei, ele) | autosalvează | (să)autosalveze | autosalvau | autosalvară | autosalvaseră |