AUTOINSTRUÍ vb. IV. refl. A se instrui singur. [< auto1- + instrui]. verbautoinstrui
AUTOINSTRUÍ vb. refl. a se instrui singur. (< auto1- + instrui) verbautoinstrui
AUTOINSTRUÍ, autoinstruiesc, vb. IV. Refl. A se instrui singur. [Pr.: a-u-] – Auto1- + instrui. verbautoinstrui
autoinstrui verb | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)autoinstrui | autoinstruire | autoinstruit | autoinstruind | singular | plural | ||
autoinstruind | autoinstruiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | autoinstruiesc | (să)autoinstruiesc | autoinstruiam | autoinstruii | autoinstruisem | |
a II-a (tu) | autoinstruiești | (să)autoinstruiești | autoinstruiai | autoinstruiși | autoinstruiseși | ||
a III-a (el, ea) | autoinstruiește | (să)autoinstruiai | autoinstruia | autoinstrui | autoinstruise | ||
plural | I (noi) | autoinstruim | (să)autoinstruim | autoinstruiam | autoinstruirăm | autoinstruiserăm | |
a II-a (voi) | autoinstruiți | (să)autoinstruiți | autoinstruiați | autoinstruirăți | autoinstruiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | autoinstruiesc | (să)autoinstruiască | autoinstruiau | autoinstruiră | autoinstruiseră |