ASONÁNT, -Ă adj. Care produce asonanță, care este în asonanță. [Cf. it. assonante, fr. assonant]. adjectivasonant
ASONÁNT, -Ă adj. care produce asonanță. (< fr. assonant) adjectivasonant
*asonánt, -ă adj. (fr. assonant, d. lat. ássonans, -ántis, care e part. d. as-sonare, a se potrivi în sunet. V. sun, consonantă). Care se cam potrivește în sunet, deși nu rimează absolut: cuvinte asonante. adjectivasonant
asonánt adj. m., pl. asonánți; f. asonántă, pl. asonánte adjectivasonant
ASONÁNT, -Ă, asonanți, -te, adj. Care produce o asonanță. – Din fr. assonant. adjectivasonant
asonant adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | asonant | asonantul | asonantă | asonanta |
plural | asonanți | asonanții | asonante | asonantele | |
genitiv-dativ | singular | asonant | asonantului | asonante | asonantei |
plural | asonanți | asonanților | asonante | asonantelor |