ascultămînt n., pl. inte. Vechĭ. Ascultare, supunere. substantiv neutruascultămînt
ascultământ | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ascultământ | ascultământul |
plural | ascultăminte | ascultămintele | |
genitiv-dativ | singular | ascultământ | ascultământului |
plural | ascultăminte | ascultămintelor |