ARENDÁ, arendez, vb. I. Tranz. A da sau a lua în arendă. [Var.: (înv.) arenduí vb. IV] – Din arendă. verb tranzitivarenda
arendui verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)arendui | arenduire | arenduit | arenduind | singular | plural | ||
arenduind | arenduiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | arenduiesc | (să)arenduiesc | arenduiam | arenduii | arenduisem | |
a II-a (tu) | arenduiești | (să)arenduiești | arenduiai | arenduiși | arenduiseși | ||
a III-a (el, ea) | arenduiește | (să)arenduiai | arenduia | arendui | arenduise | ||
plural | I (noi) | arenduim | (să)arenduim | arenduiam | arenduirăm | arenduiserăm | |
a II-a (voi) | arenduiți | (să)arenduiți | arenduiați | arenduirăți | arenduiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | arenduiesc | (să)arenduiască | arenduiau | arenduiră | arenduiseră |