*arbitrár, -ă adj. (lat. arbitrarius; fr. arbitraire). Care nu știe de lege, despotic, samovolnic [!]: guvern arbitrar. Adv. În mod arbitrar, autoritar, turcește: a proceda arbitrar. S. n., pl. urĭ. Despotizm, samovolnicie [!]. (Rar și arbitrarietate, format ca contrarietate, varietate). V. ucaz. substantiv femininarbitrar
ARBITRARIETÁTE s. f. atitudine, procedeu arbitrar; samavolnicie. (< it. arbitrarietà) substantiv femininarbitrarietate
arbitrarietáte (-bi-tra-ri-e-) s. f., g.-d. art. arbitrarietắții substantiv femininarbitrarietate
arbitrarietate substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | arbitrarietate | arbitrarietatea |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | arbitrarietăți | arbitrarietății |
plural | — | — |