AMBIÉNT s.n. Mediu înconjurător; ambianță. [Cf. fr. ambient, lat. ambiens]. substantiv neutruambient
AMBIÉNT s. n. mediu înconjurător. (< engl., fr. ambient, it. ambiente) substantiv neutruambient
ambient, -ă adj. (lat. ámbiens, -éntis; fr. ambiant). Înconjurător: mediu, aeru ambient. Lumea ambientă. S. n., pl. e. Mediu înconjurător. substantiv neutruambient
AMBIÉNT, ambienturi, s. n. Ambianță. [Pr.: -bi-ent. – Pl. și: ambiente] – Din fr. ambiant1. substantiv neutruambient
ambiént (-bi-ent) s. n., pl. ambiénturi substantiv neutruambient
ambient substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ambient | ambientul |
plural | ambienturi | ambienturile | |
genitiv-dativ | singular | ambient | ambientului |
plural | ambienturi | ambienturilor |