ADMONIȚIÚNE s.f. 1. Cercetare făcută de judecător. 2. (Rar) Admonestare. [Cf. lat. admonitio, fr. admonition]. substantiv feminin admonițiune
ADMONIȚIÚNE s. f. 1. cercetare făcută de judecător. 2. admonestare. (< fr. admonition, lat. admonitio) substantiv feminin admonițiune
*admonițiúne f. (lat. admonitio, -ónis, d. móneo, sfătuiesc). Mustrare. – Și -íție. substantiv feminin admonițiune
admonițiúne (-ți-u-) s. f., g.-d. art. admonițiúnii; pl. admonițiúni substantiv feminin admonițiune
admonițiune f. admonestare. substantiv feminin admonițiune
ADMONIȚIÚNE, admonițiuni, s. f. 1. Cercetare făcută de judecător. 2. (Rar) Admonestare. [Pr.: -ți-u-] – Din fr. admonition, lat. admonitio, -onis. substantiv feminin admonițiune
admonițiune | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | admonițiune | admonițiunea |
plural | admonițiuni | admonițiunile | |
genitiv-dativ | singular | admonițiuni | admonițiunii |
plural | admonițiuni | admonițiunilor |