ȚUȘTÍ2, țuștesc, vb. IV. Tranz. (Reg.) A arunca cu repeziciune. – Din țuști1. substantiv feminințuști
ȚUȘTÍ2, țuștesc, vb. IV. Tranz. (Reg.) A arunca cu repeziciune. – Din țuști1. verb tranzitivțuști
țuștire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | țuștire | țuștirea |
plural | țuștiri | țuștirile | |
genitiv-dativ | singular | țuștiri | țuștirii |
plural | țuștiri | țuștirilor |