șerbit a. ajuns în stare de șerb. adjectivșerbit
șerbí (a ~) (înv.) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. șerbésc, imperf. 3 sg. șerbeá; conj. prez. 3 să șerbeáscă verb tranzitivșerbi
șerbì v. a (se) face șerb. verb tranzitivșerbì
șerbésc v. tr. (d. șerb saŭ lat. servire, a servi). Vechĭ. Prefac în șerb. V. intr. Trăĭesc ca șerb. verb tranzitivșerbesc
| șerbit | masculin | feminin | |||
| nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
| nominativ-acuzativ | singular | șerbit | șerbitul | șerbită | șerbita |
| plural | șerbiți | șerbiții | șerbite | șerbitele | |
| genitiv-dativ | singular | șerbit | șerbitului | șerbite | șerbitei |
| plural | șerbiți | șerbiților | șerbite | șerbitelor | |