potrívnic, -ă adj. și s. (maĭ vechĭ protivnic, d. vsl. protivĭnikŭ, opus, protivĭnŭ, opus, dușman). Rar. Adversar, dușman. Vechĭ. Potrivit, vrednic: potrivnic ție. – Vechĭ și împrot-, împotr-. substantiv masculinpotrivnic
împrotívnic, V. potrivnic. substantiv masculinîmprotivnic
împrotivnic | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | împrotivnic | împrotivnicul |
plural | împrotivnici | împrotivnicii | |
genitiv-dativ | singular | împrotivnic | împrotivnicului |
plural | împrotivnici | împrotivnicilor |