ÎMPĂTIMÁ vb. I v. împătimi. verb tranzitivîmpătima
| împătima | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
| (a)împătima | împătimare | împătimat | împătimând | singular | plural | ||
| împătimând | împătimați | ||||||
| numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
| singular | I (eu) | împătimez | (să)împătimez | împătimam | împătimai | împătimasem | |
| a II-a (tu) | împătimezi | (să)împătimezi | împătimai | împătimași | împătimaseși | ||
| a III-a (el, ea) | împătimează | (să)împătimai | împătima | împătimă | împătimase | ||
| plural | I (noi) | împătimăm | (să)împătimăm | împătimam | împătimarăm | împătimaserăm | |
| a II-a (voi) | împătimați | (să)împătimați | împătimați | împătimarăți | împătimaserăți | ||
| a III-a (ei, ele) | împătimează | (să)împătimeze | împătimau | împătimară | împătimaseră | ||