împărechetúră f., pl. ĭ. Vechĭ. Dezbinare, rivalitate. substantiv femininîmpărechetură
| împărechetură | nearticulat | articulat | |
| nominativ-acuzativ | singular | împărechetură | împărechetura |
| plural | împărecheturi | împărecheturile | |
| genitiv-dativ | singular | împărecheturi | împărecheturii |
| plural | împărecheturi | împărecheturilor | |