ÎMPĂIENJINÍ vb. IV. v. împăienjeni. verb tranzitiv împăienjini
împăienjinire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | împăienjinire | împăienjinirea |
plural | împăienjiniri | împăienjinirile | |
genitiv-dativ | singular | împăienjiniri | împăienjinirii |
plural | împăienjiniri | împăienjinirilor |