ștuțuíre s. f., g.-d. art. ștuțuírii; pl. ștuțuíri substantiv femininștuțuire
ȘTUȚUÍRE, ștuțuiri, s. f. Acțiunea de a ștuțui și rezultatul ei. – V. ștuțui. substantiv femininștuțuire
ștuțuí (a ~) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. ștuțuiésc, imperf. 3 sg. ștuțuiá; conj. prez. 3 să ștuțuiáscă verb tranzitivștuțui
ȘTUȚUÍ, ștuțuiesc, vb. IV. Tranz. A îndepărta partea de deșeu a pielii cu ajutorul foarfecelor sau al cuțitelor. – Din germ. stutzen. verb tranzitivștuțui
ștuțuire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ștuțuire | ștuțuirea |
plural | ștuțuiri | ștuțuirile | |
genitiv-dativ | singular | ștuțuiri | ștuțuirii |
plural | ștuțuiri | ștuțuirilor |