știricí (a ~) (reg., fam.) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. știricésc, imperf. 3 sg. știriceá; conj. prez. 3 să știriceáscă verb tranzitivștirici
ȘTIRICÍ, știricesc, vb. IV. Tranz. (Reg.) 1. A căuta să afle ceva (cu șiretenie), a cerceta, a se informa, a iscodi. 2. A comunica, a da de știre. – Știre + suf. -ici. verb tranzitivștirici
știricésc v. tr. Trans. Ban. Umblu după știrĭ, cercetez, mă informez: el a știricit tot (Agrb. Înt. 123). Comunic, daŭ o veste. verb tranzitivștiricesc
știricire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | știricire | știricirea |
plural | știriciri | știricirile | |
genitiv-dativ | singular | știriciri | știricirii |
plural | știriciri | știricirilor |