îndumnezeíre f. Divinizare. substantiv femininîndumnezeire
îndumnezeire f. divinizare: pun pe frunte raze de ’ndumnezeire AL. substantiv femininîndumnezeire
ÎNDUMNEZEÍRE s. f. (Rar) Faptul de a îndumnezeit divinizare, adorație. – V. îndumnezei. substantiv femininîndumnezeire
îndumnezeí (a ~) (rar) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. îndumnezeiésc, imperf. 3 sg. îndumnezeiá; conj. prez. 3 să îndumnezeiáscă verb tranzitivîndumnezei
îndumnezeì v. a diviniza: zile luminoase, ’ndumnezeite AL. verb tranzitivîndumnezeì
ÎNDUMNEZEÍ, îndumnezeiesc, vb. IV. Tranz. (Rar) A diviniza. ♦ A glorifica, a preamări. – În + Dumnezeu. verb tranzitivîndumnezei
îndumnezeĭésc v. tr. (d. Dumnezeŭ). Deific, divinizez. Vechĭ. Îndumnezeĭez (v. intr.). Devin zeŭ. verb tranzitivîndumnezeĭesc
îndumnezeire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | îndumnezeire | îndumnezeirea |
plural | îndumnezeiri | îndumnezeirile | |
genitiv-dativ | singular | îndumnezeiri | îndumnezeirii |
plural | îndumnezeiri | îndumnezeirilor |