încolăcitúră f., pl. ĭ. Rezultatu încolăciriĭ (spiră): funia formează încolăciturĭ în prejuru [!] paruluĭ. substantiv femininîncolăcitură
încolăcitură f. rezultatul încolăcirii și lucrul încolăcit. substantiv femininîncolăcitură
ÎNCOLĂCITÚRĂ, încolăcituri, s. f. încolăcire. – Încolăci + suf. -tură. substantiv femininîncolăcitură
încolăcitură | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | încolăcitură | încolăcitura |
plural | încolăcituri | încolăciturile | |
genitiv-dativ | singular | încolăcituri | încolăciturii |
plural | încolăcituri | încolăciturilor |