VĂRGĂLUÍRE s. f. v. VĂRGĂLUI. [DLRM] substantiv femininvărgăluire
VĂRGĂLUÍ, vărgăluiesc, vb. IV. Tranz. A întări coasa cu o vargă de fier (ca să nu se rupă). – Din vargă. verb tranzitivvărgălui
vărgăluire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | vărgăluire | vărgăluirea |
plural | vărgăluiri | vărgăluirile | |
genitiv-dativ | singular | vărgăluiri | vărgăluirii |
plural | vărgăluiri | vărgăluirilor |