VĂLĂCĂÍ, vălăcăiesc, vb. IV. Intranz. (Reg.) A se văita. – Din valeu. verbvălăcăi
vălăcăi | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)vălăcăi | vălăcăire | vălăcăit | vălăcăind | singular | plural | ||
vălăcăind | vălăcăiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | vălăcăiesc | (să)vălăcăiesc | vălăcăiam | vălăcăii | vălăcăisem | |
a II-a (tu) | vălăcăiești | (să)vălăcăiești | vălăcăiai | vălăcăiși | vălăcăiseși | ||
a III-a (el, ea) | vălăcăiește | (să)vălăcăiai | vălăcăia | vălăcăi | vălăcăise | ||
plural | I (noi) | vălăcăim | (să)vălăcăim | vălăcăiam | vălăcăirăm | vălăcăiserăm | |
a II-a (voi) | vălăcăiți | (să)vălăcăiți | vălăcăiați | vălăcăirăți | vălăcăiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | vălăcăiesc | (să)vălăcăiască | vălăcăiau | vălăcăiră | vălăcăiseră |