VÂNĂTORÍ, vânătoresc, vb. IV. Tranz. (Rar) A vâna. – Din vânător. verb tranzitivvânători
vânătorire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | vânătorire | vânătorirea |
plural | vânătoriri | vânătoririle | |
genitiv-dativ | singular | vânătoriri | vânătoririi |
plural | vânătoriri | vânătoririlor |