TRANSLOCÁ, translóc, vb. I. Tranz. (Livr.) A muta (1). – Din translocație (derivat regresiv). verb tranzitivtransloca
transloca verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)transloca | translocare | translocat | translocând | singular | plural | ||
translocând | translocați | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | transloc | (să)transloc | translocam | translocai | translocasem | |
a II-a (tu) | transloci | (să)transloci | translocai | translocași | translocaseși | ||
a III-a (el, ea) | translocă | (să)translocai | transloca | translocă | translocase | ||
plural | I (noi) | translocăm | (să)translocăm | translocam | translocarăm | translocaserăm | |
a II-a (voi) | translocați | (să)translocați | translocați | translocarăți | translocaserăți | ||
a III-a (ei, ele) | translocă | (să)transloce | translocau | translocară | translocaseră |