TRANSIGÉNT, -Ă adj. (Liv.) Care cedează ușor, care face concesii; conciliant, împăciuitor. [< transige]. adjectivtransigent
TRANSIGÉNT, -Ă adj. care cedează ușor, face concesii, compromisuri; conciliant. (< lat. transigens, după fr. transigeant) adjectivtransigent
*transigént, -ă adj. (lat. tránsigens, -éntis. V. intransigent). Care transige. adjectivtransigent
TRANSIGÉNT, -Ă, transigenți, -te, adj. (Livr.) Care cedează ușor, care face concesii și compromisuri; conciliant. – Din lat. transigens, -ntis, fr. transigeant. adjectivtransigent
TRANSIGÉNȚĂ s.f. Dispoziția de a transige, de a ceda; împăciuire, cedare. [< fr. transigeance]. substantiv feminintransigență
TRANSIGÉNȚĂ s. f. atitudine transigentă. (după fr. transigeance) substantiv feminintransigență
*transigénță f., pl. e (d. transigent). Caracteru de a fi transigent. substantiv feminintransigență
TRANSIGÉNȚĂ s. f. (Livr.) Atitudine transigentă. – După fr. transigéance. substantiv feminintransigență
transigență | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | transigență | transigența |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | transigențe | transigenței |
plural | — | — |