mânuríță (reg.) s. f., g.-d. art. mânuríței; pl. mânuríțe substantiv femininmânuriță
MÂNURÍȚĂ, mânurițe, s. f. (Reg.) Mânuță. – Mânuri (pl. lui mână) + suf. -iță. substantiv femininmânuriță
mânuriță | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | mânuriță | mânurița |
plural | mânurițe | mânurițele | |
genitiv-dativ | singular | mânurițe | mânuriței |
plural | mânurițe | mânurițelor |