mumbaĭá, mumbaĭegíŭ, V. mub-. substantiv masculinmumbaĭa
mubaĭegíŭ și (ob.) mumbaĭegíŭ1 n. (turc. mubaĭağy, din mübaĭe´ağy). Vechĭ. Comisar turcesc însărcinat să cumpere grîne și oĭ p. statu turcesc. – Și bumb-. substantiv masculinmubaĭegiŭ
mumbaiegíu (înv.) s. m., art. mumbaiegíul; pl. mumbaiegíi, art. mumbaiegíii (-gi-ii) substantiv masculinmumbaiegiu
mumbaiegiu substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | mumbaiegiu | mumbaiegiul |
plural | mumbaiegii | mumbaiegiii | |
genitiv-dativ | singular | mumbaiegiu | mumbaiegiului |
plural | mumbaiegii | mumbaiegiilor |