MUBAIEGÍU, mubaiegíi, s. m. (Înv.) Demnitar la curtea sultanului însărcinat să procure mărfuri în numele acestuia. (din mubaia + suf. -giu; cf. mubaia) substantiv masculinmubaiegiu
mubaĭegíŭ și (ob.) mumbaĭegíŭ1 n. (turc. mubaĭağy, din mübaĭe´ağy). Vechĭ. Comisar turcesc însărcinat să cumpere grîne și oĭ p. statu turcesc. – Și bumb-. substantiv masculinmubaĭegiŭ
mubaiegiu substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | mubaiegiu | mubaiegiul |
plural | mubaiegii | mubaiegiii | |
genitiv-dativ | singular | mubaiegiu | mubaiegiului |
plural | mubaiegii | mubaiegiilor |