JUSTIFICATÍV, -Ă adj. Care servește pentru justificare; justificator. [Cf. fr. justificatif]. adjectivjustificativ
* justificatív, -ă adj. Care servește la justificare: memoriŭ justificativ. adjectivjustificativ
justificatív adj. m., pl. justificatívi; f. justificatívă, pl. justificatíve adjectivjustificativ
justificativ a. ce servă a justifica: piese justificative. adjectivjustificativ
JUSTIFICATÍV, -Ă, justificativi, -e, adj. Care servește pentru a justifica ceva.- Din fr. justificatif. adjectivjustificativ
justificativ adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | justificativ | justificativul | justificativă | justificativa |
plural | justificativi | justificativii | justificative | justificativele | |
genitiv-dativ | singular | justificativ | justificativului | justificative | justificativei |
plural | justificativi | justificativilor | justificative | justificativelor |