DIOCÉZ, -Ă s.m.f. credincios al unei dioceze. (< fr. diocésain) adjectivdiocez
DIOCÉZĂ s.f. 1. Fiecare dintre cele 14 provincii ale Imperiului roman (din sec. IV). 2. Regiune de sub jurisdicția unui episcop sau a unui arhiepiscop catolic. [Var. dieceză s.f. / < fr. diocèse, cf. lat. dioecesis, gr. dioikesis – conducere]. substantiv feminindioceză
DIOCÉZĂ s. f. 1. fiecare dintre cele 14 provincii ale Imperiului Roman (din sec. IV), create de Dioclețian. 2. circumscripție ecleziastică condusă de un (arhi)episcop; dieceză, eparhie. (< fr. diocèse, lat. diocesis, gr. dioikesis) substantiv feminindioceză
* diecéză f., pl. e (lat. dioecésis, d. vgr. dioikesis, care vine d. dioikéo, guvernez; oîkos, locuință. V. dichisesc, paroh, vecin). Fiecare din cele paĭ-spre-zece provinciĭ ale imperiuluĭ roman în sec. IV după Hr. Azĭ, eparhie. – Și diocéză (fr. diocèse, it. diócesi, mlat. diocésis). substantiv feminindieceză
* diocéză V. dieceză. substantiv feminindioceză
!diecéză/diocéză (di-e-/di-o-) s. f., g.-d. art. diecézei/diocézei; pl. diecéze/diocéze substantiv feminindieceză
diocéză v. diecéză substantiv feminindioceză
dioceză f. eparhie. substantiv feminindioceză
DIOCÉZĂ s. f. v. dieceză. substantiv feminindioceză
DIOCÉZĂ s. f. v. dieceză. substantiv feminindioceză
DIECÉZĂ, dieceze, s. f. (Bis.) Eparhie. [Pr.: di-e-. – Var.: diocéză s. f.] – Din fr. diocèse, lat. dioecesis. substantiv feminindieceză
DIECÉZĂ, dieceze, s. f. (Transilv. și Bucov.) Eparhie. Dieceza Oradea. – Pronunțat: di-e-. – Variantă: diocéză s. f. substantiv feminindieceză
dioceză | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | dioceză | dioceza |
plural | dioceze | diocezele | |
genitiv-dativ | singular | dioceze | diocezei |
plural | dioceze | diocezelor |