CONSÓRT s.m. (Rar) Prinț consort = soțul unei regine suverane. [< fr. consort, cf. germ. Konsorte, lat. consors]. substantiv masculinconsort
consórt (consórți), s. m. – Soț. Fr. consort, it. consorte. – Der. consoartă, s. f. (soție); consorțiu, s. n., din lat. consortium (sec. XIX). substantiv masculinconsort
CONSÓRT s. m. prinț ~ = soțul unei regine suverane (în Marea Britanie și Olanda). (< fr. consort, lat. consors) substantiv masculinconsort
consórt (persoană) s. m., pl. consórți substantiv masculinconsort
CONSÓRT, consorți, s. m. (În sintagma) Prinț-consort = soțul unei regine încoronate ca suverană. – Din fr. consort, lat. consors, -tis. substantiv masculinconsort
CONSÓRT, consorți, s. m. (Rar, numai în expr.) Prinț-consort = soțul unei regine încoronate ca suverană. substantiv masculinconsort
consorte m. 1. soț; 2. pl. tovarăși cari au interes comun într’o afacere. substantiv masculinconsorte
*consoártă f., pl. e (fr. consorte, d. lat. consors, -órtis, din con-, împreună, și sors, sortis, soartă). De multe orĭ iron. Soție, nevastă: s´a certat cu consoarta. – Și masc. Principe consort, soțu uneĭ regine domnitoare. substantiv masculinconsoartă
consort substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | consort | consortul |
plural | consorți | consorții | |
genitiv-dativ | singular | consort | consortului |
plural | consorți | consorților |