cĭurecár m. Vechĭ. Făcător saŭ vînzător de cĭurecurĭ. substantiv masculincĭurecar
ciurecar m. cel ce vinde ciurecuri. substantiv masculinciurecar
CIURECÁR, ciurecari, s. m. (Înv.) Plăcintar care făcea ciurecuri. – Ciurec + suf. -ar. substantiv masculinciurecar
CIURECÁR, ciurecari, s. m. (Învechit) Plăcintar care face ciurecuri. Cît pentru Porojan, el deveni un pitar de frunte, sub ciomagul profesorului său, și fu ridicat la rangul de ciurecar. ALECSANDRI, la GHICA, S. 76. substantiv masculinciurecar
ciurecar substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ciurecar | ciurecarul |
plural | ciurecari | ciurecarii | |
genitiv-dativ | singular | ciurecar | ciurecarului |
plural | ciurecari | ciurecarilor |